[توقف]
یک نَفس ای پیک سَحری ، بَر سَر کویَش کن گذَری گو که ز هِجرش به فَغانم به فَغانم ای که به عِشقت زنده مَنم ، گفتی از عِشقت دَم نزنم مَن نتوانم نَتوانم نَتوانم مَن غَرق گناهَم تو عُذر گناهی روز و شبَم را تو چو مِهری و چو ماهی چه شود گر مَرا رَهانی ز سیاهی چون باده بجوشَم در جوش و خروشَم مَن سَر زُلفت به دو عالم نَفروشم
ویدبید