غزل 188 حافظ مرا به رندی و عشق آن فضول عیب کند

مرا به رندی و عشق آن فضول عیب کند، که اعتراض بر اسرار ِ علم ِ غیب کند، کمال ِ سر ِ محبت ببین نه نقص ِ گناه، که هر که بی‌هنر افتد نظر به عیب کند، ز عطر ِ حور ِ بهشت آن نفس برآید بوی، که خاک ِ میکده ی ما عبیر ِ جیب کند، چنان زند ره ِ اسلام غمزه ی ساقی، که اجتناب ز صهبا مگر صهیب کند!