غزل 223 حافظ هرگزم نقش تو از لوح دل و جان نرود

هرگزم نقش ِ تو از لوح ِ دل و جان نرود، هرگز از یاد ِ من آن سرو ِ خرامان نرود، از دماغ ِ من ِ سرگشته خیال ِ دهنت، به جفای فلک و غصه ی دوران نرود، در ازل بست دلم با سر ِ زلفت پیوند، تا ابد سر نکشد وز سر ِ پیمان نرود، هر چه جز بار ِ غمت بر دل ِ مسکین ِ من است، برود از دل ِ من وز دل ِ من آن نرود!