ای غایب از نظر به خدا می‌سپارمت،

*** ای غایب از نظر به خدا می‌سپارمت جانم بسوختیّ و به‌جان دوستدارمت تا دامنِ کفن نکشم زیر پای خاک باور مکن که دست ز دامن بدارمت محراب ابروان بنما تا سحرگهی دست دعا برآرم و در گردن آرمت گر بایدم شدن سویِ هاروت بابلی صد گونه جادویی بکنم تا بیارمت خواهم که پیش میرمت ای بی‌وفا طبیب بیمار باز پرس که در انتظارمت صد جوی آب بسته‌ام از دیده بر کنار بر بوی تخمِ مهر که در دل بکارمت بارم ده از کرم سوی خود تا به سوز دل در پای دم‌به‌دم گهر از دیده بارمت خونم بریخت وز غم عشقم خلاص داد منّت پذیر غمزهٔ خنجر گذارمت حافظ شراب و شاهد و رندی نه وضع توست فی‌الجمله می‌کنیّ و فرو می‌گذارمت.