#فیلم #نقد_فیلم #film روزهای 21 و 22 مهر، تلخترین روزهای تاریخ سینمای ایران هستند، چند سال پیش داریوش مهرجویی و همسرش در 22 مهر سلاخی شدند و سر آخر هم مشخص نشد که قاتل کیست و چرا این جنایت رخ داده و امسال در 21 مهر، جسم ناصر تقوایی برای همیشه از این جهان رفت و آثار درخشانش برای ما باقی ماند. ناصر تقوایی، یکی از مهمترین و سینما بلدترین فیلمسازان تاریخ ما بود و ورای فیلمسازی کی انسان آزاده و وارسته و یک آرتیست پیشرو و آوانگارد بود که برای مبارزه با سانسور و توقیف و دیکتانوری، کاری بزرگ و جلوتر از زمانه خود انجام داد و خود را از حضور در سینما حذف کرد-که البته حسرتش همیشه برای ما خواهد ماند- و در تاریخ ماندگار شد. کمتر فیلمسازی را به یاد داریم که چنین کارنامه تمیز و رشک برانگیزی داشته باشد که هر فیلمش سینمای ایران را یک پله یا چند پله به جلو برده باشد. تقوایی یکه و یگانه بود و مبارزهاش یک مبارزه پیشرو، که اکنون بهتر میتوان متوجهاش شد. به بهانه درگذشت تقوایی بزرگ و یادآوری مقام والای او به سراغ یکی از مهجورترین فیلمهای کارنامهاش رفتهام تا به